Speurtocht

De natuur is altijd al een passie van mij geweest en sinds twee jaar heb ik deze passie weer terug.
Zolang als ik me kan herinneren heb ik lange wandeltochten met mijn vader, soms samen met mijn broertje en meestal met de jongste broer van mijn vader, gemaakt waarbij ik de liefde voor de natuur met de paplepel heb gekregen. Begonnen zijn deze tochten in de buurt waar ik ben opgegroeid.

de "drie"bomen

Het dichtst bij was het Rimburgse bos wat nog steeds veel voor mij betekent en waar ik ook nog af en toe kom. Hier staat een boom die een speciale betekenis voor me heeft. Het is een boom die in drieën is gesplitst en uitgegroeid. Ik kan me niet meer herinneren hoe het precies is gekomen. Was het nu dat mijn vader dit zelf vertelde of is mijn jeugdige fantasie op hol geslagen? In mijn herinnering stond deze voor mijn vader symbool voor zijn drie kinderen, mijn zus mijn broer en ik. Vandaag vertegenwoordigt deze boom mijn drie jongens, Dion Milan en Rian. Mooi zoals deze boom onderin een één geheel vormt en verder naar boven steeds verder uit elkaar gaat, het onbekende tegemoet. Dit is ook een beetje de weergave van de onderlinge band tussen mijn zus, broer en ik. Vroeger een geheel omdat we in een huis verbleven en naar gelang de jaren verstreken groeiden we toch enigszins uit elkaar en ging een ieder zijn eigen weg. Net zoals de "drie" bomen ook uit elkaar groeien en elk apart de toekomst tegemoet gaan. Ondanks dat we verder van elkaar af zijn gaan wonen is de band en de wortel van ons nog steeds aanwezig. Nu zie ik dit langzaam gebeuren met mijn jongens, zij het met een verschil, hun ouders zijn niet meer samen. Hopelijk gaat hun band en wortel hierdoor niet verloren. Vreemd genoeg lijkt een aftakking van de boom zonder leven te zijn, zou dit iets te betekenen hebben.......?

Brunssummerheide

Ook de Brunssummerheide ken ik al vanaf mijn jongste kindjaren. Met name de rode beek waar we vroeger als kind speelden en waar nu de honden worden uitgelaten en eigenlijk geen speelplek meer is voor de kinderen. Ook onze dagtochten door de Ardennen en de Hooge Venen door weer en wind hebben zeker bijgedragen aan mijn liefde voor de natuur. Hieraan terug denkend komen veel mooie herinneringen boven. Zeker de lange tochten samen met mijn vader en zijn jongste broer spreken nog steeds tot de verbeelding.

Het valt misschien op dat ik over mijn vader in de verleden tijd spreek. Nee gelukkig leeft hij nog, echter onze lange wandeltochten van weleer zijn niet meer. Hier liggen diverse oorzaken aan ten grondslag. Ten eerste is natuurlijk het gaan leiden van mijn eigen leven, baan en stichten van een gezin een van de grootste oorzaken.

D'r Pap

Mijn tijd voor de natuur nam af en zorgde voor het "doven" van mijn passie voor de natuur. Verder is mijn vader momenteel op een leeftijd waarop hij mogelijk dit soort tochten niet meer zo goed aan zou kunnen. Het meest parten speelt hem toch zijn gezondheid. Altijd heeft hij al last gehad van verhoogde bloeddruk en suiker maar was hij verder gewoon actief. Een zwaar ongeluk waarbij hij al rijdend op z'n fiets, op de terugweg van z'n werk, werd gegrepen door een vrachtwagen heeft hem de mokerslag gegeven. Hierdoor is hij nooit meer de oude geworden. Lopen werd een steeds groter probleem en kan hij zich nu alleen nog maar voortbewegen met behulp van een scootmobiel. Zelf lopen kan hij alleen nog enkele meters. Als klap op de vuurpijl heeft hij naast zijn toenemende problemen met z'n suikerziekte ook nog de diagnose prostaatkanker gesteld gekregen....... Dat sloeg in als een bom.
Ik mis onze gezamenlijke tochten enorm ondanks zijn gemopper. Hij heeft me veel geleerd met als voornaamste les dat je eerbied moet hebben voor de natuur en alles wat er in leeft. Zorg voor de natuur en de natuur zorgt voor jou.

Nu ik een nieuw leven samen met een nieuwe liefde Angela ben begonnen, heb ik ook langzaam weer meer tijd voor andere zaken en is de passie voor de natuur weer helemaal terug. Soms tot vervelens toe voor mensen om mij heen. Dit uit zich door een lidmaatschap bij (na jaren weer) Natuurmonumenten, de vogelbescherming en Landschap VZW. Hoewel ik nog niet zoveel tijd er in kan steken als ik zou willen maak ik veel gebruik van social media als Facebook en Twitter om toch met natuur bezig te kunnen zijn. Met name dit laatste medium maakt dat ik met veel gelijk gestemden in contact kom. Hierbij leer ik elke dag weer nieuwe interessante dingen over flora en fauna en geniet ik van de vaak prachtige foto's.
Dit levert echter voor mij ook meteen een probleem op. Mijn interessegebied is zo groot dat ik verdrink in de hoeveelheid. Het beste zou zijn als ik me ergens op ging focussen zonder de rest uit het oog te verliezen, maar waarop? Helaas ben ik nog steeds aan het zoeken en twijfelen wat dat zou kunnen zijn.

Oerrr!

Het liefst zou ik iets willen doen waarbij ik jongeren mijn passie kan overbrengen voor de natuur. Iets als natuureducatie bijvoorbeeld. Gezien mijn geringe kennis brengt ook dit grote twijfels. Ben ik wel geschikt voor dit werk? Daarbij komt nog de vraag of dit ook te combineren is met mijn werk.
Gelukkig biedt ook hier social media een uitkomst. Mede dankzij Twitter ben ik in contact gekomen met een bijzondere natuurorganisatie: stichting ARK-natuur. De aantrekkingskracht van deze stichting komt vanuit hun pionierswerk. Zij maken veel nieuwe gebieden tot een geschikt natuurgebied waarin de natuur het veelal zelf moet doen. Ook hun instelling om back-to-basic te gaan en het terug leggen van grote kadavers om de grote aaseters weer terug te krijgen spreekt mij enorm. Dit alles doen zij in samenwerking met diverse andere (natuur)instellingen in binnen en buitenland. (zie www.dooddoetleven.nl )
Het blijkt dat deze organisatie ook veldlessen aan scholen verzorgt
niet zo gek ver van mijn woonplaats vandaan.. Ik hoop na een info-avond een manier te vinden om deze wens in vervulling te laten gaan zodanig dat ik dit toch kan combineren met mijn werk.
Mijn speurtocht naar een persoonlijke quest, bezig zijn met natuur door er van te genieten en er ook iets voor te kunnen betekenen, is begonnen. Zal ik mijn voldoening en mijn eigen ik hierin terugvinden? De tijd zal het leren.

Waar eindigt de quest?

Roofdiersporen

sporen Eekhoorn

Roofdieren hebben al van jongs af aan mijn belangstelling weten te wekken. Om meer van deze bijzondere dieren te weten te komen ben ik een cursus roofdiersporen gaan volgen bij stichting ARK.
Niet alleen heeft het voordelen voor mij met betrekking om meer te weten te komen over deze dieren en ook te kunnen vaststellen welke roofdieren zich in een bepaald gebied bevinden, maar tevens kan ik op deze wijze bijdragen bij het in kaart brengen van deze dieren bij diverse natuurorganisaties.
Met name dat laatste en ook het kweken van meer begrip (door kennis) voor deze dieren bij de bevolking is de reden dat stichting Ark deze cursus geeft.
Met een drietal lezingen werden de rovers der lage landen voorgesteld en uitvoeriger besproken zodat je ze kunt herkennen mocht je ze ook daadwerkelijk te zien krijgen. Verder werd uitvoerig ingegaan op leefgebied en uiteraard de sporen van de dieren. Dit klinkt eenvoudig maar een test wees toch al snel uit dat het lang niet zo makkelijk is als het lijkt. Je moet toch goed je ogen de kost geven om een goede determinatie (chic woord voor vaststellen van, in dit geval, roofdiersoorten) te kunnen doen.

afdruk Das

Foto's kunnen een goed hulpmiddel zijn mits je voldoende goede en duidelijk foto's van het liefst zoveel mogelijk kanten van het dier hebt. De sporen (pootafdrukken) is weer een ander hoofdstuk en is niet zo makkelijk. Veel sporen van verschillende dieren lijken op elkaar en afhankelijk van de kwaliteit van de afdruk kan het zelfs zeer moeilijk tot onmogelijk zijn om een goede determinatie te maken. Dit geldt ook voor de uitwerpselen.
Uiteraard was er ook de mogelijkheid om het geleerde in de praktijk te brengen. Hiervoor werd een fieldtrip naar een mooie lokatie in de ardennen geregeld. Op vrijdag 24 mei vertrok ik met Hettie Meertens van stichting Ark richting Stoumont alwaar we nog een aantal cursisten bij de herberg zouden treffen. Met een select groepje van 6 trokken we er rond half negen ('s avonds) op uit om loksporen uit te zetten in de hoop de volgende ochtend in elk geval sporen te ontdekken.
 

Afdruk Wildzwijn

Onder leiding van onze gids Gilbert trokken we de bossen in alwaar we al snel enkele sporen van reeën en wildzwijnen te zien kregen. Wat de wildzwijnen betrof waren het niet alleen pootafdrukken maar ook uitwerpselen die ook heel goed met de neus waren waar te nemen. Op een route van ca 1,5 km lieten we op enkele plekken geursporen en wat lekkers achter om zo de dieren te lokken. Dit uitzetten van deze sporen leverde een hele gezellige en ook leerzame wandeling op. Een van de hoogtepunten was dat Bastiaan, net als Gilbert een natuurgids, mij wees op en leerde dat je de aanwezigheid van een vos kunt ruiken. Op een plek liet hij mij goed ruiken en bij vlagen was inderdaad een specifieke geur waarneembaar. Op de terugweg zagen Hettie en ik een ree ons pad oversteken. De nacht was op dat moment al flink van de dag aan het winnen en de donkere
regenwolken versterkten dit effect. Hierdoor konden we de wildzwijnen, die met veel kabaal op enkele meters ons passerden, niet met eigen ogen aanschouwen. Gilbert wist wel te vertellen dat gezien de herrie het een grote groep betrof.

uitwerpselen Boommarter

Omdat het te donker werd zijn we terug naar de herberg gegaan om daar onze lunchpakketten klaar te maken en nog even gezellig na te keuvelen. Rond half een ben ik uiteindelijk ergens in slaap gevallen om rond 4 uur weer door de wekker gewekt te worden. We maakten ons vlug klaar zodat we om 5 uur buiten stonden om nog enkele cursisten op te vangen die nakwamen.
Eenmaal compleet trokken we vol goede moed de bossen in naar de plekken waar we de lokstoffen hadden aangebracht. In de optrekkende mist liepen we muisstil over het pad in de hoop niet alleen sporen maar ook nog dieren te zien. Helaas waren de dieren niet zo meewerkend maar waren er sporen te over, wildzwijn, ree, das en marterachtige waren in elk geval langs geweest.
Door de regenbui van de vorige avond was de grond modderig en waren de sporen behoorlijk goed te zien. Toch kon ik zien dat het determineren van de sporen niet zo makkelijk is. Sporen vervagen al gelang te tijd verstrijkt zeker als het erg drassig is. Dankzij de gidsen kregen we toch meer duidelijkheid in de sporen die we vonden.

Ree

We zetten onze wandeling voort en werden daarbij getrakteert op een weelde aan planten en zelfs een ree. Onze dag kon niet meer stuk. Tegen het middaguur keerden we terug naar Stoumont en kletsten we nog even gezellig na op een zonovergoten terrasje bij een heerlijk kopje koffie en chococroissant.
Zo eindigde de zeer leerzame en gezellige excursie waarin het voor mij duidelijk werd dat ik nog heel wat ervaring moet opdoen om de sporen goed te kunnen lezen. Geeft mij weer een reden om nog vaker de natuur in te gaan.

Lente in Nationaalpark de Meinweg

Wroetsporen wildzwijn

De weersvoorspelling voor vandaag zondag 14 april was veelbelovend dus alle reden om een lange wandeling te maken. Na zo'n lange winterperiode was ik wel toe aan een mooie lentewandeling.

Toch liet het weer in de ochtend niet zijn mooiste kant zien maar dat weerhield mij niet om de rit van 50 km naar NP de Meinweg te maken. Voor mij de eerste keer want nog niet eerder was ik daar geweest. Vreemd eigenlijk, ben regelmatig in de Ardennen geweest, de Eifel, Frankrijk en nog een aantal landen, maar in "mijn" Limburg heb ik nog niet de helft gezien.
Aldus kwam ik aan bij het bezoekerscentrum. Dit viel meteen in het oog door zijn ligging vlak naast de weg. Van hieruit trok ik de bossen in. Van het nationaalpark is bekend dat er ook groot wild als ree en wildzwijn voorkomen. Al vrij snel had ik ook sporen ontdekt van het wildzwijn.

Op diverse plekken was omgewoelde aarde te zien. Niet zomaar omgewoeld, nee het leek wel of iemand met een ploeg door het bos was getrokken.
Ongelooflijk te zien met welke brute kracht hier te keer was gegaan. Ik probeerde met mijn hand ook een spoor te maken in de aarde maar veel verder dan wat ondiepe gleufjes kwam ik niet. Des te meer had ik bewondering voor de kracht van dit dier. Zeker als je weet dat hij dit ploegwerk met zijn neus volbrengt. Begrijp nu ook waarom laatst iemand de uitdrukking kleine tank op poten gebruikte om het wildzwijn te beschrijven.

Door het park slenterend viel goed te zien dat de lente nu toch echt was begonnen. Overal ontsproten jongen plantjes. Ook aan bomen en struikenwaren her en der knoppen zichtbaar.
Maar ook in de dierenwereld was de lente merkbaar. Allerlei insecten waren rond aan het vliegen en kruipen. Maar ook een aantal vlinders lieten zich zien waaronder een dagpauwoog.

Het krioelde van de insecten en je kon zelfs weer het gezoem van ze horen. Opvallend veel mestkevers waren te zien in de Meinweg. Het leek wel als of de voorjaarsschoonmaak was begonnen.
Met name toen de zon doorkwam barstte de insectenwereld los inclusief muggen.

Maar het meest was de lente toch waarneembaar aan de vogels.
Waar ik ook liep waren de vogels hoorbaar en sommigen zelfs zichtbaar.

Boomklever

Bijzonder trots ben ik toch wel op het feit dat het me gelukt is om de boomklever en boomkruiper vast te leggen met mijn camera.
Bij mijn eerste contact met de boomklever was deze mij te snel af.
Bovendien zijn dit, en zeker de boomkruiper, geen grote jongens en verrekte snel.
Prachtig om te zien hoe de boomklever ondersteboven (de enige vogel die dit kan) een boom naar beneden gaat.

Boomkruiper

 De boomkruiper heeft daarentegen de eigenschap op de boom omhoog te klimmen door een spiraalbeweging om de boom te maken. Eenmaal boven gaat hij naar een andere boom en begint die weer van laag naar boven te klimmen.

Maar er zitten nog heel veel bijzondere vogels in het nationaalpark. Gespot heb ik ondermeer nog : koolmees, pimpelmees, kuifmees, roodborst, vlaamse gaai, bonte specht, vink en nog een aantal die ik niet meteen herkende.

De Meinweg zit dus boordevol dierlijk leven maar ook het landschap op zich is prachtig. Naaldbos wisselt zich bijna naadloos af met open vlakken van grasland, vennen en waterplassen. Ook in hoogte varieert het landschap waardoor het af en toe op een terrassenlandschap lijkt.

Wel verstandig om je paspoort mee te nemen want voor je het weet loop je over duits grondgebied. Hier is dus de natuur ook grensoverschrijdend en wordt aan beide zijden van de grens het gebied beschermd.
Een gebied wat mijns inziens zeker beschermd moet blijven. Het is er prachtig en zit vol leven zowel flora als ook fauna.

Helaas mocht ik deze keer geen ree of wildzwijn observeren maar dat maakten de vogels en dit eekhoorntje meer dan goed. Schijnbaar was hij/zij ook nieuwsgierig naar mijn verrichtingen want hij bleeft lang in zicht en keek zelfs recht in mijn lens. Als toetje trakteerde hij mij nog op een stukje luchtacrobatiek.

Kortom het nationaalpark de Meinweg is zeer de moeite waard. Een prachtig natuurgebied met een weelde aan flora en fauna en grensoverschrijdend.

Herfst

Halloween Toverland

Dagen worden korter en de nachten worden langer. Het lijkt erop dat de nacht het van de dag gaat winnen. Elke dag krijgt de nacht weer wat meer heerschappij. De wezens van de nacht hebben het dan voor het zeggen. Spoken, tovenaars, heksen en nog meer van dit soort laten de fantasie van menig een weer op hol slaan. Halloween komt met rasse schreden dichterbij. Het herfstfeest wat meer en meer vanuit amerika is komen overwaaien. Dit feest past wel heel goed bij de herfst zeker omdat de meest bekende vrucht van het haloweenfeest, de pompoen, dan volop aanwezig is. Deze prachtig herfstkleurige vruchten worden omgetoverd in de meest enge gezichten om het feest luister bij te zetten.

En de natuur doet lustig mee aan dit feestje en pakt groots uit. Bomen worden versierd met gele, rode en bruine bladeren. Vruchten en noten maken de decoratie in bomen en struiken compleet.
Paddestoelen schieten uit de grond en geven het bos een beetje extra magie. Op sommige plekken lokken ze de heksen tot dansen door een mooie kring te vormen.


Halloween Toverland

Herfst wat een heerlijk jaargetijde. Het heeft iets mysterieus, iets magisch. Door de angsten van de mensen voor het donker, het onbekende is bij menigeen de fantasie een loopje gaan nemen. Gelukkig maar want anders was een feest als halloween nooit ontstaan. Dit feest was mij allang bekend uit films en series op tv. Sinds de geboorte van mijn zoon Dion heeft het voor mij ook een extra betekenis. Het is namelijk de geboortedag van Dion, 31 oktober. Een echt Halloweenkind dus of ......... een geest of tovenaar? ;-)



Herfst is ook het jaargetijde waarin de natuur zich klaar maakt om te gaan slapen. De bladeren van de bomen verkleuren en vallen na verloop van tijd af om een deken voor moeder aarde te vormen.
Planten(wortels) onder de grond, zaadjes maar ook dieren krijgen een extra beschutting tegen koning winter.
Veel dieren zijn drukdoende om een voedselvoorraad aan te leggen. Moeder natuur voorziet de dieren in de herfst van vruchten en noten zodat ze hun voorraad voor de winterperiode kunnen aanleggen.

In de herfst laat de natuur ook haar wispelturigheid zien. Er zijn mooie zonnige dagen waarbij de kleuren alleen maar versterkt worden. De dieren zijn dan volop zoekende naar de laatste zaden en noten. Paddestoelen glimmen in het licht. De volgende dag regent het pijpestelen en verschuilen de dieren zich zo veel mogelijk. Vaak gaat dit gepaard met een storm waardoor de bladeren sneller van de boom vallen. Het lijkt alsof moeder natuur dan opeens haast heeft om haar deken af te maken. Ze wil gaan rusten want ze heeft weer hard gewerkt dit jaar.

Deze stormendagen zijn voor mij dagen om eens heerlijk uit te waaien. Na zo'n tochtje waarin de wind je soms letterlijk meeneemt en je niettig laat voelen, is het heerlijk genieten als je op de bank zit met een warme kop thee of chocomelk. Je voelt je weer mens.

Heide op z'n mooist

Bron: Wikipedia
 

Gisteravond al een voorproefje genomen op de vandaag geplande wandeling. Vreemd genoeg liepen we over een stuk heide waar, ondanks dat ik al jaren met regelmaat de brunssummerheide bezoek, ik nooit eerder ben geweest. Tijdens het kleine rondje in de avondzon werden we bij aankomst op de heide al begroet door het geklop van een grote bonte specht. Het leek wel alsof hij ons welkom wilde heten op deze mooie avond. Na wat speuren konden we hem uiteindelijk ook zien hoog in de boom. Enkele minuten later spreidde hij zijn vleugels en ook wij vervolgden ons pad. Tussen de graafgebieden van Sigrano door bereikten we uiteindelijk het gebied wat onder natuurmonumenten valt. Van hieruit vervolgden wij ons pad langs enkele akkers.

Bron: Wikipedia

Plotseling greep Angela mijn arm en fluisterde zacht:"Kijk eens links van je". Warempel daar stond een ree op de akker dicht naast de bosrand. Ze keek ons aan maar maakte geen aanstalte te vluchten. Verdorie had ik nu mijn camera maar meegenomen. Vlug met mijn mobieltje geprobeerd een foto te maken maar met de ondergaande zon is de qualiteit van het licht niet genoeg voor een goede foto. Wat een plaatje was het in het mooie avondrood. Ze bleef nog enkele minuten staan en het leek wel of ze twijfelde wat ze moest gaan doen. Uiteindelijk verkoos ze toch de veilige bosjes en verdween ze uit zicht. Ook wij keerden terug naar huis om vandaag te gaan genieten van de de heide.

Door het mooie weer was het behoorlijk druk op de heide. Zeker het bezoekerscentrum en de rode beek waren druk bezocht. Goed gemutst kozen wij toch meer voor de rustigere gebieden. Als snel konden we met eigen ogen aanschouwen hoe mooi de heide erbij lag. Door de zon werd het effect van de de paarse heide nog eens versterkt. Zelden heb ik de heide zo mooi gezien. Zover je kijken kon een prachtig paars tapijt met hier en daar een groen bosje.  Op de plekken waar geen mensen waren kon je het drukke gezoem van de diverse insecten goed horen. Ook de heerlijke geur van de bloeiende heide was goed waar te nemen. Angela en ik genoten zichtbaar van de pracht en de rust. Toch konden we de drukkere plekken niet helemaal vermeidden.

Vreemd genoeg groeit er een bijzonder plantje op een van de drukste plekken op deze heide. Zo druk dat de mensen er letterlijk over heen lopen en er zelfs op trappen zonder het op te merken. Het is een vleesetend plantje namelijk de zonnedauw. Zo mooi, zo klein en zo bijzonder. Ik vindt het dan ook zeer jammer dat maar weinig mensen oog hebben voor dit kleine natuurwonder.

We zijn toch maar snel weer een wat rustiger gebied gaan opzoeken en kwamen na enkele minuten uit bij een idyllisch plekje bij het moerasgebied. Langs een kleine helling lag een stukje open water omzoomd met riet. Hier maakten enkele libellen hun dansje en ik probeerde vergeefs deze op de gevoelige plaat vast te leggen. Na een tijdje kregen we gezelschap van een ouder koppeltje die elkaar voorzichtig de kleine helling afhielpen. Algauw begonnen ze met ons een gesprekje waarin ze te kennen gaven hier al jaren de vissen te komen voeren. Angela en ik genoten van dit taffereeltje. En waarempel de vissen lieten zich de stukjes brood goed smaken. De dame vertelde dat er gelukkig dit jaar weer kleine visjes waren. Vorig jaar bleek er namelijk helemaal geen in te zitten. Alle voorgaande jaren waren ze rijkelijk aanwezig maar om een reden, die zij niet wist, was er vorig jaar niets meer aanwezig. Helaas werd de rust en dit aandoenlijke plaatje wreed verstoord door een groepje mensen die het nodig vonden hun honden even los te laten. De twee collies sprongen uiteraard met veel plezier het water in en vermaakten zich prima. Het ouder koppeltje en wij stoorden ons echter uitermate aan deze verstoring van de rust. We besloten maar om verder te gaan en ook het ouder koppeltje vervolgde zichtbaar geïrriteerd hun pad. Jammer en dan te bedenken dat eerder deze week een hertenjong is doodgebeten op deze heide door een loslopende hond. Wat mij betreft mag er meer handhaving plaatsvinden op het ongeoorloofd los laten lopen van honden.

Aldus vervolgden wij onze weg als plots mijn aandacht wordt getrokken door een fladderende voorbijganger. Het bleek deze prachtige oranje vlinder te zijn die zowaar voor ons "rustig" ging poseren. Na een aantal mislukte foto's is het uiteindelijk gelukt hem goed op de foto te krijgen. Aangezien ik geen vlinderkenner ben heb ik moeten opzoeken wat voor soort het betreft. Als ik het goed heb gedaan zou het een gehakkelde aurelia moeten zijn en dan specifiek een vrouwtje. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er nog niet eerder van had gehoord maar het is toch een prachtige vlinder.

Het werd langzaam tijd huiswaarts te keren en we slenterden terug richting parkeerplaats. Nog een paar keer keken we om en met een laatste blik over de prachtige heide, zachtjes belicht door een langzaam ondergaande zon, verlieten wij dit mooie natuurgebied.



Schateiland

Er was eens..... lang, lang geleden en ver, heel ver hier vandaan een schateiland. Hier speelden kinderen vrij in de natuur. Het eiland was bevolkt met honderden watervogels en er liepen ook grote runderen.
SPROOKJE? Nee hoor in tegendeel. Het bestaat echt!

In ons kleine kikkerlandje, midden in het Haringvliet ligt een klein eiland waar de natuur vrij spel heeft en kinderen vrij kunnen spelen. Dit prachtige eiland heet TIENGEMETEN en is een oase van rust onder de "rookpluimen" van Rotterdam.
Hier is het nog echt genieten van de natuur en de kids kunnen er naar hartelust spelen. Zo ook Dion en Rian die samen met Angela en ondergetekende vanuit het zuiden des lands hebben mogen ervaren. Na een autorit van 2,5 uur kwamen we Nieuwendijk aan alwaar we met de kleine boot de overtocht naar het eiland maakten. Rian wilde al meteen op het hoogste punt van de boot dus klommen we op het bovenste dek en namen direct achter de stuurhut plaats. Met het vertrek van de boot nam gaande weg de tocht de smile op de gezichten van de jongens toe. Ze keken hun ogen uit net als ons.
 De zon was nog klimmende waardoor het licht prachtig werd weerkaarts door het water van het Haringvliet. Na een tochtje van ongeveer tien minuten meerden we aan bij het eiland. Van hieruit was het een kattensprongetje naar het bezoekerscentrum van natuurmonumenten. Dit is gevestigd in een grote prachtige oude schuur waarin ook een interactieve tentoonstelling over het eiland te zien is. De jongens vermaakten zich met de tentoonstelling terwijl wij toe waren aan een kop koffie in de aanwezige koffiehoek.

 

Nadat we de koffie ophadden en de jongens toch echt wel buiten wilden spelen, vertrokken we via de dijk richting speelland. Nauwelijks op de dijk riep Rian enthousiast:"Pappa kijk, schotse hooglanders". Ja daar stonden inderdaad een aantal hooglanders. Rian had die nog fris in het geheugen van ons "langharig tuig" avontuur. Na een korte wandeltocht bereikten we speelland. We kregen kort uitleg van een medewerker en de jongens mochten een schep lenen die voor de kinderen beschikbaar worden gesteld. Eenmaal voorzien van alle benodigdheden waren de jongens al helemaal in hun spel. Terwijl Angela en ik nog een leuk plekje zochten om te zitten en onze spullen neer te leggen waren de jongens al met een vlot te water. Heerlijk om te zien hoe de jongens zich vermaakten.

Intussen begon ook de zon zich een weg te banen door de dikke wolken en het zag erna uit dat de zon het gevecht in de lucht steeds meer ging winnen. De zonnestralen warmden ons op en de kinderen leken steeds uitbundiger te spelen. Ook de bloemen en planten leken op te fleuren door de zon en kregen steeds meer visite van allerlei gevleugelde insecten. Ook de kikkers lieten van zich horen alsof ze boven de kinderen uit wilden komen.

 

Na een aantal uren spelen besloten we nog een wandeling te gaan maken om wat meer van het eiland te zien. Al gauw kregen we de weelde van dit eiland onder ogen. Een ongekend aantal watervogels zaten rustig te dobberen of naar eten te zoeken. Een enkele zat te rusten op de oever. Rian en Dion liepen al ruziënd mee, ze wilden allebei de verrekijker om de vogels wat dichterbij te kunnen zien. Nadat we een regeling hadden getroffen over het delen van de verrekijker keerde ook de rust binnen ons gezelschap weer terug en konden we weer de vogels lekker horen kwetteren. Op een prachtige uitzichtplek hebben we nog enkele minuten naar de vogels en de omgeving gekeken.

 

Helaas moesten we toch langzaam terug naar het bezoekerscentrum om het laatste veer naar het vaste land niet te missen. Als vier kleine kinderen gingen we met tegenzin richting aanlegplaats alwaar we onder het genot van een ijsje aan de kade stonden te wachten. De tocht verliep, passend met een langzaam ondergaande zon, vlot en al gauw zaten we weer in de auro voor de 2,5 uur durende thuisreis. Deze lange rit was meer dan de moeite waard want Tiengemeten is waarachting een schateiland.

 

 

 

Langharig tuig

Samen met Rian, mijn jongste zoon, vertrok ik op zondagmiddag 8 juli naar de Roode beek.
Dit is een waterloop welke ontspringt in de brunssummerheide en bestaat uit een aantal kleine zijbeken de Merkelbeeker beek (Merkelbeek), de Ruuscherbeek en de Duitse Rodebach. Een groot deel is overkluisd en vormt een van de drie belangrijkste beekdalen van limburg. Gelukkig is een gedeelte van de overkluisde beek in Schinveld weer blootgelegd zodat de beek weer zichtbaar is.
(Bron: wikipedia)
Dit grensoverschrijdende gebied vormt samen met de brunssummerheide en de schinveldse bossen een prachtig natuurgebied waar het goed toeven is.

Ons vertrekpunt is de Roode Beek in schinveld wat prachtig gelegen is aan de nieuwe visvijver.
Rian had al meteen oog voor de grote vissen en de vogels bij de vijver. Met name de jongen eendjes trokken zijn aandacht. Met een smile van oor tot oor genoot hij zichtbaar van de omgeving en de dieren. Nog voor we vertrokken kwam er een regenbui ons welkom heten in schinveld. Gelukkig konden we schuilen in de gezellige accomodatie bij de vijver die tevens dienst doet als info-centrum van het gebied bij de schinveldse bossen.
Uiteindelijk was de bui voorbij en intussen was de groep voor de excursie "langharig tuig" compleet. In een klein groepje van 7 à 8 man vertrokken we onderbegeleiding van een gids richting de bossen.
Rian was al meteen op zoek naar de hoofdpersonen van deze zoektocht. Overal waar hij maar keek zag hij bruine gestalten en riep daar loopt er een. Helaas bleek dit telkens vals alarm. De spanning nam een loopje met zijn verbeelding. Tjonge nu maar hopen dat we ze echt te zien krijgen. Wat zou dat een teleurstelling voor hem zijn.
Gelukkig werd zijn aandacht al vlug afgeleid door de gids. "Van wie zijn deze sporen", vroeg ze aan Rian. Een koe riep hij enthousiast. Ja ze waren dicht in de buurt volgens de gids. En ja hoor, honderd meter verderop lagen ze rustig te grazen. Niet lang daarna stonden wij oog in oog met de SCHOTSE HOOGLANDERS.
De ogen van Rian werden alsmaar groter. "Wat zijn ze groot", fluisterde hij. Inderdaad, wat een imposante verschijning met hun enorme horens.
Op nog geen vijftien meter van ons vandaan lagen ze rustig te herkauwen en keken ons ongestoord aan. Dichterbij was niet mogelijk want het zijn en blijven wilde dieren. Zeker omdat er ook kalveren bij waren zou dat zeer gevaarlijk zijn. Zonder gids waren wij ook nooit zo dichtbij gegaan. Rian en ik waren in onze nopjes en na een kwartiertje vervolgden wij onze weg door de schinveldse bossen.
Dat het een grensoverschrijdend natuurgebied is werd al snel duidelijk want na enkele minuten wandelen stonden we bij de grensovergang van duitsland. Prachtig hoe de natuur zich niets aantrekt van onze denkbeeldige grenzen.
Helaas voor Rian kwamen we geen hooglanders meer tegen maar de natuur was er niet minder mooi om. Door de grote hoeveelheid regen van de afgelopen dagen waren de wijngaardslakken in grote getalen aanwezig
Ons avontuur zat er bijna op rest nog dat de weergoden ons toch nog even een flinke douche trakteerden. Gelukkig waren we goed voorbereid en bleef ons een nat pak bespaard. De voeten kwamen er iets minder gunstig vanaf.
Rian kon er wel om lachen en vond de waterplassen zeer aantrekkelijk. Bij ons beginpunt bedankten wij de gids, en zij ons voor de aandacht, en namen we afscheid van elkaar.
Weer een prachtig avontuur en herinnering rijker vertelde Rian die avond voor het slapen gaan nog enthousiast over zijn ontmoeting met dit "langharig tuig".